55. As much as I'd like the past not to exist....

 Jupi! Już ponad 7000 wejść. To wychodzi... około... 1000 wejść tygodniowo o.O Nieźle! Jestem taka szczęśliwa <3
Ale bohaterzy to niezbyt szczęśliwi jak to wszystko się toczy ;p
Jak myślicie, co będzie z Harrym i Rose? :D
Evanescence - Lost In Paradise <3 - nowość <3
----
...

****H*A*R*R*Y****

Zadzwoniłem jeszcze raz. W końcu drzwi się otworzyły i zobaczyłem Alice. 

- Jezu, Alice, nic ci nie jest - odetchnąłem z ulgą. Przytuliłem dziewczynę. 

- A co ma być? - zapytała odpychając mnie.

- Nie, nic. Nieważne. Jest Rose?

- Jest.

- To mogę się z nią zobaczyć?

- Słuchaj Harry. Naprawdę myślałam, że jesteś inny. Jak widać myliłam się. I to bardzo. Zniknij z naszego życia tak prędko jak się w nim pojawiłeś. 

Zamurowało mnie. 

- Słucham? - jedynie tyle zdołałem z siebie wydusić. 

- Zostaw nas w spokoju. Jesteś kolejnym facetem, przez którego płacze moja siostra. Nie pozwolę by kolejny dupek ją skrzywdził, rozumiesz? Nie po to opowiadała ci to wszystko, żebyś to teraz wykorzystał przeciwko niej. 

- Ale ja nic nie zrobiłem!

- Harry, nie kłam, ok? Widziałam zdjęcia. 

- Jakie zdjęcia? O co tu chodzi?

- Kto przyszedł? - zapytała Rose stając na szczycie schodów. - O nie! - powiedziała widząc, że to ja. 

- Rose! - powiedziałem. - Błagam cię, porozmawiajmy. 

- Wynoś się stąd! 

- Daj mi 5 minut - powiedziałem wchodząc do domu. 

- Nienawidzę cię! Jesteś jak wszyscy! Pieprzona gwiazdka! - usłyszałem z góry. Płakała. Słyszałem to w jej głosie. 

Wbiegłem po schodach na górę i skierowałem się do pokoju gdzie zamknęła się dziewczyna. Zamknęła mi drzwi przed nosem. Uderzyłem w nie pięścią i powiedziałem:

- Rose, porozmawiajmy! 

- Nie mamy o czym. Idź, prześpij się z kolejną. 

- O co ci chodzi?!

Otworzyła drzwi i rzuciła we mnie jakąś gazetą, która spadła na podłogę. Podniosłem ją. Na pierwszej stronie były moje zdjęcia z klubu, jak wchodzę z blondynką do hotelu oraz jak wychodzę stamtąd nad ranem . 

- Rose, to nie tak! - jęknąłem. - Jesteśmy przyjaciółmi więc pozwól mi wyjaśnić. 

- Byliśmy przyjaciółmi, Harry. Zresztą, tylko przyjaciółmi. Więc nie musisz się z niczego tłumaczyć. Ale po prostu czuję do ciebie obrzydzenie.

- Rose, ja....

Ponownie otworzyła drzwi. 

- Nienawidzę cię. Idź już, bo obudzisz Mayę. 

- Porozmawiajmy, błagam - spojrzałem na nią. Włożyłem nogę między drzwi, a próg, tak, że nie mogły zostać zamknięte. 

- Nie mamy o czym. Idź już - powiedziała pełna nienawiści. Płakała.

- Mamy o czym. Między mną a tą blondynką do niczego nie doszło. Byłem tak pijany, że usnąłem w tym hotelu. Uwierz mi. 

- Coś jeszcze? - udawała twardą.

- Możemy porozmawiać na spokojnie?

- Nie. Żegnam.

- Słuchaj - złapałem ją za ramiona. - Między mną, a tamtą dziewczyną naprawdę do niczego nie doszło. Jeżeli nie wierzysz mi, że byłem totalnie pijany to zadzwoń do Jess - wyjąłem komórkę podając jej.

- Kolejna z którą się zabawiałeś? - zapytała kpiąco. 

- Dziewczyna Nialla, którą kocham nad życie i nigdy bym nie pozwolił jej skrzywdzić. Ciebie też nie pozwolę skrzywdzić, rozumiesz?! - potrząsnąłem ją.

- Puść mnie - powiedziała tylko. Zrobiłem to o co prosiła, a ona dodała: - Widząc twoje zdjęcia przypomniało mi się jak potraktował mnie Randall. Chcę być sama więc idź sobie. Nie chcę patrzeć jak krzywdzisz inne dziewczyny. 

- Ja nie chcę nikogo skrzywdzić. Te zdjęcia to jakieś głupie nieporozumienie. Między mną, a nią naprawdę do niczego nie doszło.

- Idź już, Harry. 

Spojrzała na mnie błagalnym wzrokiem. Była cała rozmazana od łez.

- Nigdzie się nie ruszam - powiedziałem siadając na łóżku.

Dziewczyna nie odpowiedziała nic. Wyszła z pokoju. Zdziwiło mnie to więc wyszedłem za nią. Widziałem z góry jak zakłada buty i bierze kurtkę.

- Gdzie idziesz? - zapytała Alice.

- Wychodzę - mruknęła.

- Rose... - spojrzała na nią ze wzrokiem dorosłego, który wie, że jego dziecko ukrywa prawdę. 

- Nie wiem kiedy wrócę. Pa.

Dziewczyna wyszła, a Alice spojrzała na mnie. Zbiegłem ze schodów.

- Przepraszam za wszystko - rzuciłem do dziewczyny i wybiegłem z domu. Rose szła w nieznajomym kierunku. Szybko ją dogoniłem. Znowu płakała.

- Rose, porozmawiajmy, proszę - powiedziałem błagalnym głosem, łapiąc ją za ramiona. 

- Harry, jedź do domu. Chcę zostać sama. 

- Pojadę do domu dopiero gdy mi uwierzysz i będzie już okey.

- Czyli nigdy.

- Nie wierzysz mi, tak? Nie wybaczysz mi? 

- Harry, ja nie chcę być jakąś twoją zabawką. To, że jesteś sławny nie oznacza, że możesz traktować mnie jak przedmiot. Tupniesz nogą i już biegnę. Nie ma tak. Nie można mieć wszystkiego.

- Ja tak wcale nie myślę. 

Rose stanęła, spojrzała mi w oczy i powiedziała:

- Zostaw mnie. Ja nie chcę być na pierwszych stronach gazet, nie chcę czytać jakiś plotek o sobie. Chcę mieć życie jakie miałam przed poznaniem ciebie. Ja już mam dość cierpienia. Chcę spokoju.

- Proszę wróćmy do domu. Chcę być pewien, że nic ci się nie stanie. Wtedy się odczepię. Zniknę z twojego życia, obiecuję. 

Złapałem ją za rękę. Próbowała wyrwać się jednak mój uścisk był mocny. Mocno ją przytuliłem. Broniła się.

- Zostaw mnie - powiedziała.

- Uwierz, jesteś dla mnie ważna. Bardzo ważna. Ale zrobię to, czego pragniesz.

Po tych słowach puściłem ją. Odwróciła się i skierowała w stronę domu. Szedłem za nią w milczeniu. Gdy byliśmy już przy drzwiach,  odwróciła się i powiedziała:

- Mam nadzieję, że już nigdy się nie spotkamy, bo nie lubię rozdrapywać starych ran. 

Nie dała mi nic odpowiedzieć, bo zamknęła drzwi. Stałem wpatrzony w nie. Nie wiedziałem co mam robić dalej. Nie mogłem tak tego zostawić. Usiadłem na ławce stojącej na werandzie. Zacząłem rozmyślać o najbliższej przyszłości. Nie chcę kończyć znajomości z Rose. Ona jest świetną dziewczyną. Lubię ją. Bardzo. 

Wstałem i poszedłem do swojego auta. Spojrzałem w okno Rose ostatni raz po czym westchnąłem. Przekręciłem kluczyk w stacyjce i ruszyłem do domu. Kilkanaście minut później byłem już na miejscu. Poszedłem od razu do swojego pokoju, bo nie chciałem gadać z Louisem. Zauważyłby, że coś jest nie tak. 

Położyłem się na łóżku i włączyłem wieżę. Po moim pokoju rozległy się dźwięki Coldplay. Skuliłem się i wtuliłem w poduszkę. Miałem podły nastrój przez tamte zdjęcia. Nigdy więcej nie pójdę do klubu. Ale i tak na pewno Louisowi uda się mnie namówić...

Poczułem na swoich policzkach gorące łzy. Dałem upust emocjom i po chwili byłem już mokry. Po jakimś czasie zasnąłem....