104. Forget what we're told....

Sobota <3 Miałam dodawać co tydzień, ale... te wejścia z Wielkiej Brytanii i USA sprawiają, że chce mi się pisać, bo ciągle żyję nadzieją, że ktoś to tłumaczy i czyta... Gdyby tylko tak zechciał kiedyś do mnie napisać "Oh, I love your blog!x" to byłoby cudnie. A więc spinać dupy i komentować!
Snow Patrol - Chasing Cars <3 - od wczoraj mi się to fajnie kojarzy <3
-----

****J*E*S*S****

Nie mogłam nic z siebie wydusić. Wstrzymywałam łzy. Miałam ochotę powiedzieć mu o dziecku, ale wiedziałam, że ta informacja wiele zmieniłaby w jego życiu.

Wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy do hotelu. Przed hotelem było wiele fanek. Naciągnęłam kaptur na głowę i wtuliłam się w Harrego. One Direction nie miało dzisiaj koncertu. Wieczorem czekał ich tylko jakiś wywiad.

Idąc do pokoju zaczepił nas Paul. Przywitał się ze mną.
- Harry, mamy kilkuminutowe spotkanie. Chodźcie na chwilę – powiedział.
Nie chciałam tam iść. Jednak chłopak pociągnął mnie za rękę. Weszliśmy do pokoju gdzie była reszta zespołu. Widząc mnie nie mogli uwierzyć. Zaczęli witać się ze mną.
- Co ty tu robisz? - zapytał uśmiechnięty Zayn.
- Jesteśmy razem od waszego ślubu – powiedział dumnie Harry przytulając mnie.
- Ja muszę zrobić reportaż z gali. Dlatego przyleciałam – wyjaśniłam.
- Tak się cieszę, że w końcu dałaś Harremu szansę! - szepnął Malik przytulając mnie. - Ale coś źle wyglądasz. Dobrze się czujesz?
- Tak.
Usiadłam obok Harrego. Nagle do pokoju weszła blondynka. Podeszła do Nialla i pocałowała go.
- Jess, przedstawiam ci Stellę. Wiesz, Niall jest dla niej kartą kredytową. Taka współczesna miłość – powiedział Harry.
- Zamknij się! - warknął Horan.
- Uspokójcie się – Paul przywołał ich do porządku.
Ciekawe jak będą mnie nazywać, gdy dowiedzą się o ciąży. Po zebraniu poszliśmy do pokoju. Harry mocno mnie przytulił i zaczął całować. Było mi go żal. Ciągle miałam myśli, że niszczę mu życie.
- Chodź, kochanie. Idziemy na obiad – powiedział.
Zeszliśmy do restauracji. Zamówiłam tylko sałatkę. Czułam, że mnie mdli. Gdy wróciliśmy na górę od razu wzięłam prysznic i położyłam się. Czułam się coraz gorzej. Pobiegłam do łazienki. Harry poszedł za mną.
- Kochanie, co się dzieje? - zapytał.
- Źle się czuję.
Umyłam twarz i wróciłam do pokoju.
- Wezwać lekarza?
- Nie. To po locie.
- Jesteś blada – stwierdził chłopak.
Położyłam się. Harry położył się obok mnie. Położyłam głowę na jego klatce piersiowej. Głaskał mnie po głowie.
- Wreszcie jesteś przy mnie – szepnął. - Ta blondynka jest tu ciągle. A ja ciebie nie miałem.
Nie słuchałam co mówi. W głowie ciągle miałam tylko myśl o mojej ciąży.

Wieczorem po wywiadzie chłopacy wrócili do hotelu. Wszyscy przyszli do pokoju Harrego. Obudzili mnie, bo zasnęłam po wyjściu Harrego.
- Oj, Jess. Coś niewyraźnie wyglądasz – powiedział Lou. - Ostro wczoraj rządziłaś.
- Lou, daj mi spokój. Nie denerwuj mnie, bo zaraz zmienię hotel.
- O, ma okres! Ja stąd wychodzę! - powiedział chłopak.
- Gorzej.
- Gorzej to może być tylko ciąża.
- Lou, wyjdź. To będzie twoja najlepsza decyzja w życiu – powiedziałam.
- Jess, nie denerwuj się. Przepraszam.
Po godzinie zostałam w pokoju z Harrym. Reszta poszła do siebie. Chłopak rzucił się na łóżko i pociągnął mnie za rękę. Przytulił mocno i po chwili zaczął całować. Czując jego usta miałam ochotę wykrzyczeć swoją tajemnicę. Jednak tego nie zrobiłam. Po chwili Styles spojrzał mi w oczy i szepnął:
- Kocham cię. I pamiętaj, że jesteś moja. Już na zawsze będziemy razem.
- Nie bądź taki pewny siebie.
- To znowu cię porwę.
- Nie dam się.
Harry niemal położył się na mnie. Zemdliło mnie.
- Harry, zejdź. Wszystko mnie boli i mam mdłości.
- Naprawdę? - zapytał robiąc się poważny.
- Tak.
- Jess, nie uważasz, że twoja choroba trwa za długo? Zadzwonię do lekarza.
- Nie! Jak wrócę do domu to pójdę.
- Obiecujesz?
- Tak.
Przytulił mnie do siebie i głaskał po głowie.
- Zamówię kolację do pokoju – odezwał się w pewnej chwili.
- Zejdźmy na dół.
- A jak się czujesz?

- Dobrze – mówiąc to w mojej głowie pojawił się test ciążowy. Miałam ochotę powiedzieć chłopakowi o ciąży, ale bałam się, że to może wiele zmienić w jego życiu. Poczekam jeszcze.
- To idziemy – powiedział Harry wyrywając mnie z zamyślenia. Wstał i pociągnął mnie za rękę.
Gdy zeszliśmy do restauracji od razu w oczy rzucił mi się Niall ze Stellą. Harry widząc ich jeszcze bardziej mnie przytulił i pocałował w policzek. Czułam się głupio. Gdy zaczęliśmy jeść dosiadł się do nas Lou i Liam.
- Siema, gołąbki. Co tam? - zapytał Louis siadając obok mnie.
- Wspaniale, a u ciebie? - zapytałam.
- Nic.
- A to nowość.
Wspólnie zjedliśmy kolację i razem z Harrym wróciłam do pokoju. Wzięłam prysznic i położyłam się. Po chwili chłopak leżał obok mnie. Przytulił mnie i zaczął opowiadać o trasie, która jest przed nim. Dowiedziałam się, że najprawdopodobniej będą mieli przedłużenie trasy.
- Jak to? - zapytałam.
- Przedłużamy trasę o rok. Szykują nam się również kontrakty na najbliższe dwa lata.
- Kurwa – mruknęłam. Na pewno nie powiem mu o ciąży.
- Nie przeklinaj! Przecież będziemy się spotykać.
- Mhmm.
- Jess, jesteś zła?
- Nie, przecież to twoja praca.
- Chciałem zrezygnować, ale teraz wiedząc, że wszystko między nami ułożyło się, myślę, że dalej mogę kontynuować trasę. Wytrzymamy te kilka lat. Czas szybko zleci.
Zamyśliłam się. Co z tego, że niby jestem z Harrym? Ale i tak jestem sama. Widzenie się raz na kilka miesięcy to dziwny związek. Urodzi się dziecko i nie będzie widzieć taty. Zacznie siadać, później chodzić, mówić, a Harry nic nie zobaczy. Nie zobaczy pierwszego kroku, nie usłyszy pierwszego słowa. Razem, ale tak naprawdę osobno.
- Jess, chciałbym abyś została na dłużej.
- Nie mogę. Ja mam pracę, opiekuję się Jake'm.
- A ja?
- Ty też masz pracę. Masz zobowiązania.
W tym momencie postanowiłam, że dziecko wychowam sama. Harry nawet nie dowie się o nim. Kiedyś jak przyjdzie na to czas i będzie miał naprawdę wiele czasu na rodzinę to powiem mu. Po prostu każdy z nas będzie miał swoje życie.

Po pewnym czasie zasnęliśmy. W sobotę od rana One Direction miało próby. Ja po śniadaniu postanowiłam pójść na zakupy. Nie miałam zamiaru całego dnia spędzić w hotelu. Musiałam też oderwać się od myśli o dziecku. Poszłam do centrum handlowego. Chodziłam po różnych sklepach. Mój wzrok przykuwały zwłaszcza ubranka dziecięce. Chyba oswoiłam się z myślą, że zostanę mamą. Wiedziałam, że będzie to tylko moje dziecko. Tak będzie najlepiej dla mnie i dla dziecka. Nie wiem tylko jak ukryję ciążę przed Harrym w późniejszych miesiącach. Poszłam do kawiarni. Zamówiłam sobie Latte i ciasto. W drodze powrotnej kupiłam owoce, na które miałam wielką ochotę. O trzynastej byłam w hotelu. W pokoju był już Harry.
- Gdzie byłaś, kochanie? Martwiłem się – powiedział przytulając mnie. - Chciałem gdzieś cię zabrać.
- Mnie? Dokąd?
- Zobaczysz.
Pociągnął mnie w stronę drzwi. Zjechaliśmy windą na dół i wsiedliśmy do taksówki stojącej przed hotelem. Po kilkunastu minutach byliśmy w restauracji, w której zjedliśmy obiad. Nie obyło się bez fanek, które widząc Harrego od razu zaczęły prosić o autograf i zdjęcia. W tej chwili zupełnie mi to nie przeszkadzało. Gdy dokończyliśmy jeść poszliśmy na spacer po Paryżu. Chłopak pokazał mi najciekawsze miejsca. Ciągle powtarzał, że mnie kocha i kiedyś przyjedziemy tu na wakacje. Po osiemnastej wróciliśmy do hotelu. Musieliśmy przygotowywać się do gali, która była o dwudziestej. Harry nie chciał się zgodzić bym pojechała sama.
- Harry, mieliśmy udawać, że nic nas nie łączy – powiedziałam.
- Ja już nie chcę ukrywać naszego związku.
- Musisz. Dla mojego dobra. I nie tylko.
- Jess, to jest głupie.
- Wydaje ci się. Nic nie jest głupie. Wytrzymamy do zakończenia trasy.
- Nie chcę ukrywać moich uczuć do ciebie – obstawał przy swoim.
- A ja nie chcę byś całemu światu mówił co do mnie czujesz. To jest tylko między nami. To jest nasze uczucie.
Z hotelu wyszłam pierwsza. Taksówką pojechałam na miejsce, gdzie miała odbywać się gala. Przed budynkiem był tłum rozkrzyczanych fanek. Pokazałam ochroniarzowi swoją wejściówkę i weszłam do środka. Zrobiłam kilka zdjęć i zaczęłam się rozglądać. Po kilkunastu minutach do budynku weszło One Direction. Musiałam zachowywać się profesjonalnie więc zrobiłam im kilka zdjęć. Harry widząc mnie uśmiechnął się i od razu podszedł obejmując mnie.
- Harry, rozmawialiśmy o tym – warknęłam.
- Ale Niall też zabrał swoją lalę.
- Nie jestem twoją lalą. I nie jestem Stellą. Ja nie potrzebuję lansować się na waszą sławę i nie chcę być na pierwszych stronach jutrzejszych gazet.
- Wystarczy już ukrywania przed światem naszego związku. Mam dość kłamania, że jestem singlem.
- Harry, proszę – szepnęłam błagalnie. - Jeśli mocno mnie kochasz to odejdź ode mnie. Nie rób mi problemów. Ja jestem w pracy.
- Ja też. Widzisz ile nas łączy? Wspólna praca popłaca.
Przytulił mnie mocno i pocałował. W tym momencie zauważyłam błysk fleszy.
- Dziękuję ci bardzo – mruknęłam i odeszłam.
- Kochanie! - krzyknął chłopak.
Zatrzymałam się. Myślałam, że wrócę i dam mu w twarz. W tej samej chwili podbiegli do mnie reporterzy. Zadając pytania robili mi zdjęcia.
- Chodź, kochanie – powiedział Harry podchodząc i obejmując mnie.
- Nie rób cyrku – warknęłam. - Za chwilę stąd wyjdę.
- Nigdzie nie wyjdziesz. Będziesz siedzieć ze mną na widowni.
Obejmując mnie szedł w stronę reszty zespołu. Byłam na niego wściekła. Razem wróciliśmy do hotelu po skończeniu gali. Pokłóciłam się z Harrym ponieważ wiedziałam, że udzielił wywiadu na nasz temat.
- Wiesz Harry? To ja ukrywam w mojej gazecie to co nas łączy, a w ty w jednej chwili wszystko niszczysz – powiedziałam. - Gdybym chciała aby nasz związek wyszedł na jaw to gazeta, w której pracuję byłaby pierwszą gazetą, która by o tym napisała!
- Nie gniewaj się, kochanie. Ja po prostu chcę aby każdy o nas wiedział. Chcę żeby wiedzieli jaki jestem szczęśliwy.
- Szkoda, że ja się nie liczę w tym związku. Ja i moje zdanie.
Poszłam do łazienki i wzięłam prysznic. Potem położyłam się spać. W niedzielę nie odzywałam się do Harrego. Nie pozwoliłam również by odwiózł mnie na lotnisko. Pojechałam taksówką. W poniedziałek we wszystkich brukowcach było o związku moim i Harrego. 

Musiałam pojechać do redakcji i wszystko wyjaśnić. Bałam się rozmowy z szefową. Wchodząc do wydawnictwa zauważyłam Tonego. Podeszłam do niego i powiedziałam:
- Hej Tony. Szefowa jest u siebie?
- Cześć Jess. Tak, jest. I gratuluję.
- Czego?
- Twojego związku.
- Chociaż ty nie zaczynaj.
Poszłam do szefowej. Zapukałam i po usłyszeniu „proszę” weszłam do środka. Kobieta uśmiechnęła się widząc mnie. Opowiedziałam jej wszystko. Przeprosiłam, że to nie nasza gazeta wyjawiła całemu światu o moim związku. Szefowa nie była zła. Chyba mnie rozumiała. Powiedziałam jej, że prawdopodobnie jestem w ciąży. Obiecałam, że jak zdecyduję powiedzieć o tym wszystkim osobom to nasza gazeta będzie pierwsza, która poda tą informację. Kobieta gratulowała mi i obiecała, że nikomu nie zdradzi mojej tajemnicy. Wierzyłam jej dlatego opowiedziałam jej wszystkie moje problemy. Będąc w domu zadzwoniła moja mama. Poradziłam jej tylko by nie wierzyła we wszystko co piszą w gazetach. O ciąży nie wspomniałam. Będąc z Largo na wieczornym spacerze zadzwonił do mnie Harry. Odebrałam mówiąc:
- Dziękuję ci za wszystko.
- Jess, proszę.
- Jesteś teraz szczęśliwy?
- Bardzo.
- To gratuluję.
- A ty nie jesteś?
- Nie, nie jestem. Przez ciebie muszę się wszędzie tłumaczyć. U mojej mamy, u szefowej – wyliczałam.
- To rzuć pracę.
- Co jeszcze wymyślisz? Mam naprawdę dosyć.
Rozłączyłam się. Gdy wróciłam do domu usiadłam w kuchni przy stole. Po chwili weszła Anna. Zrobiła gorącą czekoladę i usiadła naprzeciwko mnie.

- Co się dzieje, Jess? - zapytała.
- Życie mi się wali.
- Nie przesadzaj.
- Nie chciałam by mój związek z Harrym wyszedł na jaw.
- Powiedziałaś mu o ciąży?
- Nie, wychowam dziecko sama.
- Zwariowałaś?!
- Nie. On cały czas będzie w trasie.
- A kiedy idziesz do lekarza?
- Nie wiem.
W tym momencie z pracy wrócił Andreas. Wszedł do kuchni i przywitał się z Anną.
- A ty, Jess, co taka smutna? - zapytał.
- Nieważne.
- Coś się stało?
- To ja może pójdę do Jake'a – powiedziała moja bratowa wychodząc.
- To co się dzieje? - zapytał chłopak podchodząc do mnie.
- Chyba jestem w ciąży – powiedziałam z płaczem przytulając się do niego.
- To gratuluję. Będę wujkiem. Fajnie.

- Chociaż będzie miał wujka...
- A tata?
- Sama je wychowam.
- Nie rozumiem.
- Nie ma taty, jasne?
- Chyba każde dziecko ma ojca...
- Tata mojego dziecka jest zajęty koncertami. A ja nie chcę utrudniać życia ani jemu, ani sobie.
- Zaliczyłaś wpadkę z Harrym?
- Niestety.
- Boże...Gdzie się podziała moja mądra siostrzyczka?
- Naśladuje braciszka.
- Ale ja stworzyłem rodzinę.

- Ja też potrafię stworzyć. Muszę znaleźć sobie mieszkanie.
- Przecież możesz tu mieszkać.
- Nie. Postanowiłam sobie, że zacznę wszystko od nowa.
- Kolejny raz?
- Do trzech razy sztuka. Idę do siebie.
- A powiedziałaś chociaż Harremu?
- Nikt nie wie. Z wyjątkiem ciebie i Anny. I błagam cię. Nie mów nikomu.

- A rodzice?

- Też nie wiedzą. Jak przyjdzie odpowiedni czas to im powiem.
- Czyli za dziewięć miesięcy pojedziesz do nich z dzieckiem i powiesz „Mamo, tato to wasz wnuk”.
- Nie... to będzie dziewczynka.
- Też mi różnica. Ale Jess. Źle robisz. Nie powinnaś ukrywać ciąży.
- Wiem co robię.
W tym momencie zadzwonił mój telefon. Spojrzałam na wyświetlacz, na którym migało zdjęcie Harrego.
- Powiedz mu – powiedział Andreas.
- Nie.
Wstałam i poszłam na górę. Idąc po schodach odebrałam połączenie.
- Jess, możesz wejść na Skype? - zapytał chłopak.
- Po co?
- Chciałbym porozmawiać.
- Za pół godziny wejdę. Jeśli ci pasuje.
- Będę czekał.
Usiadłam na łóżku i zastanawiałam się co mam zrobić. Może naprawdę powinnam powiedzieć Harremu? Aby nie myśleć o tym wszystkim włączyłam laptopa i zaczęłam błądzić po Internecie. Wszędzie mówiono o moim związku ze Stylesem. Wszędzie też można było zobaczyć zdjęcia. Zaczęłam czytać komentarze. Wszędzie dziewczyny pisały, że nie zgadzają się na ten związek. Wyzywały mnie od dziwek i jeszcze gorszych. Nienawidziły mnie. Tylko nieliczne osoby pisały, że jeśli daje Harremu szczęście to one też są szczęśliwe. Ale większość i tak życzyła mi śmierci. Czułam jak po policzkach spływają mi łzy. Zresztą wiedziałam, że tak będzie. Przecież Harry dla swoich fanek jest Bogiem i należy tylko do nich. Nie wyobrażam sobie, gdyby informacja o mojej ciąży wyszła na jaw. Nie wiedziałam co mam zrobić. Zaprzeczyć, że jestem z Harrym?

Zalogowałam się na Skype. Harry od razu do mnie zadzwonił. Nie mówiłam nic. W pewnym momencie nie wytrzymałam i powiedziałam:
- Dziękuję ci. Dziękuję za wszystko.
- Jess, to minie. Wszyscy się przyzwyczają, że jesteśmy razem.
- Kogo ty chcesz oszukać? Mnie? Czy samego siebie?
- Nikogo. Jesteśmy razem i nic ani nikt tego nie zmieni.
- Nie znasz swoich fanów. Włączyłbyś pierwszą lepszą stronę plotkarską i poczytał komentarze.

- Nie czytaj tego.
Długo jeszcze ze sobą rozmawialiśmy. Gdy rozłączyliśmy się poszłam wziąć prysznic. Długo nie mogłam zasnąć. W głowie ciągle miałam słowa fanek.

Przez kilka dni bałam się wyjść z domu. Wychodziłam jedynie na krótkie spacery z Largo. Zawsze zakładałam kaptur na głowę by nikt mnie nie poznał.

Każdego wieczoru rozmawiałam z Harrym. Ciągle zapewniał mnie, że wszystko będzie dobrze.

W sobotę z Anną i Jacobem pojechaliśmy na zakupy. Pakując je do bagażnika zauważyłam kilka dziewczyn przyglądających mi się. Coś do siebie szeptały i uśmiechały się. Nagle zauważyłam, że idą w moją stronę.
- Odpieprz się od Harrego – powiedziała jedna będąc przy mnie.
- Zostawcie ją – moja bratowa stanęła w mojej obronie.
- Masz zniknąć z jego życia, dziwko. Jeśli nie to my ci pomożemy.
W tym momencie oblała mnie jogurtem. Anna widząc to wybuchła.
- Słuchaj suko – powiedziała podchodząc do dziewczyny. - Jeszcze raz zobaczę albo chociaż usłyszę, że byłaś w odległości co najmniej metra od Jess to tak ci wpierdolę, że cię nawet przyjaciółki nie poznają.
Nie wierzyłam w to co słyszę. Dziewczyny nie przestraszyły się słów Anny. Zaczęły się śmiać. Odchodząc jedna z nich krzyknęła:
- I tak cię dopadniemy jeśli nie dasz spokoju Harremu.
W samochodzie rozpłakałam się. Jake był przestraszony. Wiedziałam, że tak będzie.
- Nie przejmuj się idiotkami – powiedziała moja bratowa.

Będąc w domu Jacob poszedł bawić się do siebie, a Anna zrobiła herbatę. Ja poszłam się przebrać. Wróciłam na dół.
- Jess, nie przejmuj się nikim. Nie możesz się teraz denerwować – powiedziała kobieta przytulając mnie. - I jak najszybciej musisz iść do lekarza.

- Anna, ja skończę z Harrym. Nie wytrzymam tego dłużej.
- Jesteś głupia. One nigdy nie dadzą mu spokoju. Pokaż, że masz je gdzieś.
- Może kiedyś. Teraz muszę zapewnić bezpieczeństwo mojemu maleństwu – pogłaskałam się po brzuchu.
Kobieta uśmiechnęła się.

Kolejne dni mijały spokojnie. Nadszedł grudzień. W piątek miałam wizytę u lekarza. Anna była ze mną. Okazało się, że jestem w siódmym tygodniu ciąży. Widząc na monitorze podczas USG małą istotkę po raz pierwszy poczułam jak bardzo ją kocham. Czułam jak po policzku spływa mi łza. Będąc w domu odsłuchiwałam bicie serduszka mojego dziecka. Patrzyłam również na zdjęcia z badania. Byłam szczęśliwa. Wiedziałam, że muszę zrobić wszystko by nic mojemu dziecku się nie stało.

Wychodząc z Largo na wieczorny spacer znowu zostałam zaatakowana przez dwie fanki. Jedna z nich szarpnęła mnie za kurtkę od tyłu. Odwróciłam się.
- Dasz wreszcie spokój Harremu? On zasługuje na kogoś lepszego. Najpierw Niall, teraz on?

- Rozstaliśmy się.
- I bardzo dobrze. On ma mieć za dziewczynę jedną z nas.
Odwróciłam się i ruszyłam w stronę domu. Od razu poszłam na górę i wybrałam numer Harrego. Szybko odebrał.
- Harry, wybacz. Ja już dłużej nie dam rady znieść poniżania. Przed chwilą musiałam powiedzieć, że z nami koniec. Jest to po części prawda. Chcę byś też to potwierdził.
- Ale nadal będziemy razem, tak?
- Nie. Zniknę z twojego życia. Tym razem na zawsze. Ty masz mieć za dziewczynę jakąś Directionerkę. Wybacz.

Po tych słowach rozłączyłam się. Było mi ciężko.